Iwonicz-Zdrój w obiektywie kuracjuszy

[Suzen]

Trzeci i ostatni mój fotoreportaż z okolic Iwonicza Zdroju.

/słabsza jakość niektórych zdjęć spowodowana jest niedostatecznym naświetleniem pomieszczeń kościoła i brakiem możliwości skorzystania z lampy błyskowej/

Przy drodze prowadzącej z Iwonicza do Iwonicza Zdroju, nad brzegiem Iwonki stoi kościół pod wezwaniem Wszystkich Świętych.
Związany on jest z początkiem miejscowej parafii rzymsko – katolickiej i do czasów nam współczesnych był świątynią parafialną
dla całego Iwonicza (wraz z obecnym Iwoniczem Zdrojem).

[ obrazek zewnętrzny ]
[ obrazek zewnętrzny ]
Ma wygląd drewnianego kościoła górskiego o imponujących wymiarach: długość 40 m, szerokość prezbiterium 8 m,
nawy 11 m, wysokość nawy głównej 8,5 m, wysokość wieży 30 m. Powierzchnia użytkowa kościoła liczy około 550 m kwadratowych.
Nic zatem dziwnego, iż kościół iwonicki należy do największych tego typu obiektów w Polsce.

[ obrazek zewnętrzny ] [ obrazek zewnętrzny ] [ obrazek zewnętrzny ]
Dach kościoła jest dwuspadowy, kryty blachą. Nad prezbiterium znajduje się wieżyczka z sygnaturką, wieża kościelna natomiast zakończona jest renesansową kopułą z krzyżem na szczycie. Cały kościół na zewnątrz oszalowany jest jodłowymi deskami, pomalowanymi na jasny orzech. Wbrew zewnętrznym pozorom bryła iwonickiego kościoła nie jest jednolita architektonicznie. Składa się ona bowiem z trzech, odległych od siebie czasowo, części.
Pierwsza z nich, to dzisiejsze prezbiterium kościoła z częścią nawy, po boczne kaplice, zbudowana z drzewa modrzewiowego;
stanowiła pierwotny kościół iwonicki, poświęcony w 1464 roku przez biskupa przemyskiego Mikołaja Błażejowskiego herbu Odrowąż.
Drugą stanowi murowana zakrystia wraz ze skarbcem na pięterku z 1634 roku.
Trzecia to nawa główna z chórem, wieża z przedsionkiem, kaplica Matki Bożej Bolesnej,
kaplica św. Józefa (dolna), kaplica Św. Krzyża (górna), dobudowane w latach 1884-1895.
Ksiądz Antoni Podgórski /1848 - 1912/proboszcz parafii od 1878 roku, wszystkie te części spiął z całość nadając ostateczny kształt iwonickiej świątyni. Po tej rozbudowie zatroszczył się o jej urządzenie i upiększenie. Nie sięgał po talenty z dalekich stron, ale zaprosił do współpracy artystów tej ziemi. Zaplanowane rzeźby i złocenia wykonywał Józef Aszklar, pochodzący z Lubatówki. Polichromię i liczne obrazy wykonali malarze z Jaślisk, Paweł i Jan Bogdańscy (ojciec i syn).

Kolejni duszpasterze Iwonicza, wraz z całą parafią dokładali starań (szczególnie działo się to w ostatnich latach), by ta piękna kościelna spuścizna nie traciła blasku, ale służyła Bogu na chwałę i ludziom ku wygodzie. Wchodząc do niej na pewno przekonamy się o tym.

Prezbiterium

[ obrazek zewnętrzny ] [ obrazek zewnętrzny ]

[ obrazek zewnętrzny ]
Prezbiterium posiada dwa okna witrażowe, wykonane w Krakowie w 1927 roku.
Główny ołtarz wykonał Józef Aszklar w 1895 roku z drzewa lipowego, barokowy, cały złocony. W centrum ołtarza jest płaskorzeźba Matki Boskiej Anielskiej oraz trzy obrazy do zasuwania: Wszystkich Świętych z XVII wieku, Matki Boskiej Częstochowskiej w starej koronie oraz Pan Jezus i św. Maria Małgorzata. W ostatnich latach została tu umieszczona iwonicka pieta, przeniesiona z kaplicy Matki Bożej Bolesnej. Pod sufitem na ołtarzu znajduje się obraz św. Benedykta z XVII wieku, po bokach złocone figury św. Piotra i św. Pawła. Antepedium ołtarza przedstawia ostatnią wieczerzę w płaskorzeźbie złoconej, po bokach ofiara Abrahama i Melchizedeka. Na tabernakulum złocona rzeźba pelikana karmiącego swe pisklęta – symbol eucharystii. Dolna część ołtarza jest tryptykiem szafkowym do zamykania. Jest tu piękna płaskorzeźba Pana Jezusa w więzieniu. W górnej części ołtarza jest postać Boga Ojca i Ducha Świętego, są też figurki czterech ewangelistów i licznych aniołków. Ściany prezbiterium malowane na czerwony marmur.
Przy samym końcu prezbiterium, po lewej stronie wisi dość wysoko ambona, wykonana przez Aszklara, w bieli i złocie z malowidłami Chrystusa i czterech ewangelistów i z odpowiednim daszkiem.

[ obrazek zewnętrzny ]

[ obrazek zewnętrzny ]
Na ścianie od zakrystii znajdują się pośmiertne tablice pamiątkowe, po przeciwnej stronie mieści się oryginalna loża hrabiowska,
z przepiękną balustradą, oświetlona dwoma ogromnymi, niezwykle cennymi pająkami.

[ obrazek zewnętrzny ]
Prezbiterium oddziela od nawy głównej potężna poprzeczna belka, zwana tęczą. Na niej obok Jezusa ukrzyżowanego, Matka Boża Bolesna i św. Jan Ewangelista. Figury pochodzą z czasów rozbudowy kościoła, ale belka jest stara i nosi na sobie gotycki, łaciński napis mówiący o budowie i poświęceniu kościoła iwonickiego w 1464 roku przez biskupa przemyskiego Mikołaja Błażejowskiego.

Nawa główna

[ obrazek zewnętrzny ]
Nawę główna przykrywa drewniany sufit, który opiera się na ścianach i 12 drewnianych kolumnach ze złoconymi kapitelami.
Sześć skromnych okien dopuszcza naturalne światło.

[ obrazek zewnętrzny ]
Ściany nawy malowane są w popielaty marmur, zdobią je pięknie wkomponowane w całość stacje drogi krzyżowej.
Nawę oświetlają dwa duże, artystycznie wykonane w metalu, świeczniki – pająki.

[ obrazek zewnętrzny ] [ obrazek zewnętrzny ]
Na suficie znajduje się olbrzymi obraz Wszystkich Świętych malowany na naklejonym płótnie. Dookoła występują elementy malarstwa iluzjonistycznego.
W sąsiedztwie ambony stoi ołtarz św. Anny. Była w nim figurka dzieciątka Jezus i obrazy św. Anny Samotrzeciej i św. Michała. Obecnie w centralnej części ołtarza umieszczony jest obraz Jezusa Miłosiernego, a na mensie ołtarzowej znajduje się obraz Św. Jana Pawła II w bogato zdobionych i złoconych ramach.

[ obrazek zewnętrzny ]
Nawa kończy się chórem organowym wspartym na kolumnach, w ostatnim czasie wyremontowanym.
Barokowe ozdoby chóru i organów pochodzą ze starego organu i kościoła. Organy 24 – głosowe mają mechaniczną trakturę gry i rejestrów.

[ obrazek zewnętrzny ]
Podłoga nawy, jak i pozostałych części kościoła pokryta jest wzorzystą kamionkową posadzką, kremowej tonacji.

Zakrystia

[ obrazek zewnętrzny ]
Zakrystia /6m x 6m/ usytuowana jest po lewej stronie prezbiterium. Prowadzą do niej drzwi żelazne, osadzone w kamiennym obrysie.
Na nim wyryta data: 1634 rok, jest to data budowy tego obiektu. W zakrystii kamiennymi schodami wchodzi się do skarbca i na ambonę.
Warto w niej zobaczyć stary, barokowy krzyż, a także stare ornaty i monstrancje.

Kaplica Matki Bożej Bolesnej

[ obrazek zewnętrzny ]
Jest symetrycznie ustawiona w stosunku do zakrystii, choć od niej znacznie większa /9m x 5m/. Oświetlają ją trzy okna. Ks.
Podgórski umieścił w niej stary, modrzewiowy główny ołtarz. Odnowił go i ozdobił rzeźbami wspomniany artysta Aszklar.
W centrum ołtarzowym znajduje się znacznych rozmiarów Krzyż. U góry jest obraz zdjęcia Pana Jezusa z Krzyża.
Po bokach są figury św. Stanisława biskupa i św. Wojciecha, dłuta Aszklara.

[ obrazek zewnętrzny ]
Po lewej stronie kaplica posiada ambonkę z wejściem do loży hrabiowskiej i na chór organowy kaplicy.
Umieszczony jest tam 7 – głosowy organ, pochodzący z 1549 roku.

[ obrazek zewnętrzny ]
Na suficie jest obraz Pana Jezusa Ukrzyżowanego.
Ściany kaplicy pomalowane są w zielony marmur . Zdobią je stare stacje drogi krzyżowej, przeniesione z nawy głównej, a także duży obraz św. Rozalii.

[ obrazek zewnętrzny ]
Z kaplicy wychodzi się na zewnątrz przez mały przedsionek. Jest w nim umieszczony obraz Oblicza Pana Jezusa - dzieło Jana Bogdańskiego.
W prawym górnym narożniku kaplicy wprawiony jest rosyjski pocisk armatni, który 8 maja 1915 roku przebił w tym miejscu ścianę kaplicy
oraz ścianę oddzielającą kaplicę od prezbiterium i upadł na posadzkę kościoła nie eksplodując.

Kaplica św. Krzyża

[ obrazek zewnętrzny ]
Pomalowana jest w czerwone kotary. Stary modrzewiowy ołtarz św. Krzyża pochodzi z okresu sprzed rozbudowy kościoła. Odnowiony został przez Aszklara. Po bokach znajdują się figury Matki Bożej Bolesnej i św. Jana Ewangelisty. W centrum znajduje się obecnie polichromowana płaskorzeźba św. Franciszka otrzymującego stygmaty. U góry w medalionie widnieje św. Jan Kanty. Na ścianach obok ołtarza św. Weronika z chustą, a z prawej strony Salome niosąca mirrę do namaszczenia Ciała Pana Jezusa. Na ołtarzu stoi piękny obraz w formie feretronu Matki Bożej Nieustającej Pomocy.W tej kaplicy znajduje się też piękny, renesansowy konfesjonał z XVIII wieku. Na jego szczycie jest figura św. Jana Nepomucena – patrona tajemnicy spowiedzi.
Niepowtarzalną ozdobą kaplicy św. Krzyża jest wspaniałe dzieło Aszklara, a mianowicie niespotykana nigdzie indziej chrzcielnica barokowa,/brak zdj./ wykonana z lipie, cała złocona, z polichromowanymi figurami. Sam kielich chrzcielnicy malowany jest w czarny marmur. Na jego pokrywie jest rzeźba przedstawiająca chrzest Pana Jezusa. Iwonicka chrzcielnica to rzadki zabytek kościołów, wyjątkowy z skali światowej.
Kaplica oświetlana jest dwoma oknami i zwisającym z sufitu artystycznym pająkiem.
Tradycyjnie na Wielki Czwartek przygotowuje się w niej piękną liturgiczną ciemnicę.

Kaplica św. Józefa

[ obrazek zewnętrzny ]
Malowana jest w niebieskie kotary. Stojący w niej stary modrzewiowy ołtarz św. Józefa /patrona parafii/ został odnowiony przy rozbudowie kościoła. W jego centrum mieści się polichromowana rzeźba św. Józefa, trzymającego Dzieciątko Jezus. Następnie Bóg Ojciec, Duch Święty i aniołowie. Po lewej stronie stoi figura św. Anny uczącej Maryję, a z prawej figura św. Joachima z gołąbkami. Są to rodzice Najświętszej Maryi Panny. W ołtarzu mieści się zasuwa ołtarzowa św. Walentego. U góry w medalionie jest obraz św. Jadwigi. Na suficie namalowany został obraz śmierci św. Józefa, a na mensie ołtarzowej widnieje obraz św. Judy Tadeusza. Piękne jest antepedium ołtarzowe ze złoconymi kwiatami róży, tulipana i słonecznika. Kaplica posiada dwa okna i oświetlający ją pająk. Zwyczajowo to w niej urządza się Grób Pański w tradycyjnej formie od czasów przedwojennych /1938 rok/ – wykonany w tym właśnie roku przez siostrę felicjankę Kazimierę Tkacz, autorkę wiszącego również w tej kaplicy obrazu św. Teresy od Dzieciątka Jezus. W ostatnim czasie w kaplicy św. Józefa urządzana jest piękna szopka bożonarodzeniowa.

Przedsionek kościelny

[ obrazek zewnętrzny ]
Tę część kościołów nazywano kiedyś kruchtą /ponieważ to tutaj kruszeli najwięksi grzesznicy, czekając na wpuszczenie do środka/, a także babińcem /ponieważ tutaj czekały kobiety po urodzeniu dziecka na specjalne błogosławieństwo – wywód/. Nad przedsionkiem góruje 30 metrowa wieżyca kościelna, kiedyś służąca za dzwonnicę. W ostatnim czasie dzwony (cztery) zostały umieszczone na osobnej dzwonnicy. Z przedsionka prowadza drzwi do nawy głównej, dwoje zaś symetrycznie ustawionych wiodą na wieżę, chór i do schowków kościelnych, a także na zewnątrz. Na przedłużeniu nawy głównej jest portal kościelny z pięknie ozdobionymi drzwiami. Nad nim, już na zewnątrz kościoła w niszy, jest złocony obraz Matki Boskiej Częstochowskiej, pochodzący z dawnego kościoła. Przy wejściu mieszczą się dwie duże kropielnice z piaskowca.

Mam nadzieję, że ten opis będzie przewodnikiem po iwonickiej świątyni oraz zmotywuje Państwa do jej zwiedzania.

[Przy opracowywaniu opisów historycznych dwóch ostatnich postów korzystałam z materiałów zamieszczonych
na Oficjalnej Stronie Internetowej Gminy Uzdrowiskowej Iwonicz Zdrój]

[Sloneczko]

Ech........ też tu byłam ....pamiętam i wrócę w te strony niebawem

[ptysiu111]

Witam!!!
Jak miło spojrzeć na piekny,pełen uroku kościółek w Iwoniczu...
Echhh

[Sloneczko]

Iwonicz na pewno odwiedzę w przyszłym roku ... na pewno

[ptysiu111]

Słoneczko,słoneczko....
świeć nam przez cały roczek...
To życze Ci tego...
kolejnego,udanego wyjazdu do Iwonicza Zdrój...
pozdrowionka

[Sloneczko]

Dziękuję Ptysiu

[Suzen]

Przedstawiam kolejną serię zdjęć z Iwonicza Zdroju,
która dokumentuje postęp prac przy rewitalizacji tego miasteczka.

Nowy deptak przy drodze do "Bełkotki".
[ obrazek zewnętrzny ]

[ obrazek zewnętrzny ]

[ obrazek zewnętrzny ]

[ obrazek zewnętrzny ]

Skwer z pomnikiem J. Dietla.
[ obrazek zewnętrzny ]

Plac J. i K. Załuskich.
[ obrazek zewnętrzny ]

Skwer obok sanatorium "Pod Jodłą"
[ obrazek zewnętrzny ]

Nowe ścieżki spacerowe.
[ obrazek zewnętrzny ]

Takie lampy będą przyświecały naszym wieczornym spacerom.
[ obrazek zewnętrzny ]

Odnowiona fontanna na Placu Dietla. /obok restauracji "Zdrojowa"/
[ obrazek zewnętrzny ]

Iwonicz Zdrój nocną porą.

Widok z Pl. Dietla w kierunku restauracji "Krakowiak".
[ obrazek zewnętrzny ]

Wieża Bazarowa.
[ obrazek zewnętrzny ]

Fontanna z Placu Dietla.
[ obrazek zewnętrzny ]

[ obrazek zewnętrzny ]

Oznaki wiosny wypatrzone 10 listopada.

[ obrazek zewnętrzny ]

[ obrazek zewnętrzny ]

[ obrazek zewnętrzny ]

[ obrazek zewnętrzny ]

[Suzen]

Odwiedzając kolejny raz Iwonicz Zdrój postanowiłam zwiedzić też położoną niedaleko /25 km/ Duklę - małe miasteczko położone w powiecie krośnieńskim. Poniżej przedstawiam efekt tej krótkiej wycieczki.

Zabytkowy zespół pałacowo-parkowy z II połowy XVIII wieku, w którym mieści się Muzeum Historyczne, jest najokazalszym obiektem w pejzażu architektonicznym Dukli.

[ obrazek zewnętrzny ]

[ obrazek zewnętrzny ]

[ obrazek zewnętrzny ]

Pierwszy zamek wzniósł po 1540 roku Jan Jordan budując jednopiętrowy obiekt na planie prostokąta.
[ obrazek zewnętrzny ] [ obrazek zewnętrzny ] [ obrazek zewnętrzny ]

Po 1636 roku starosta Franciszek Bernard Mniszech dobudował do starego zamku nową część oraz otoczył całość fortyfikacjami z czterema bastionami, przez co powstało założenie w typie palazzo in fortezza.
[ obrazek zewnętrzny ]

[ obrazek zewnętrzny ]

W 1738 roku zamek spłonął.
[ obrazek zewnętrzny ]

[ obrazek zewnętrzny ]

W latach 1764–1765 Jerzy August Wandalin Mniszech oraz jego żona Maria Amalia z Brühlów polecili nadbudować stary pałac pokrywając go dachem mansardowym oraz zbudować na starych bastionach obronnych dwie barokowe oficyny. Po Mniszchach właścicielami zostali Stadniccy.
[ obrazek zewnętrzny ]

[ obrazek zewnętrzny ]

W 1975 roku Cezar Męciński przebudował pałac, w wyniku czego utracone zostały w dużym stopniu jego barokowe cechy stylowe.
[ obrazek zewnętrzny ]

W 1925 roku właścicielami pałacu została rodzina Tarnowskich.

[ obrazek zewnętrzny ]
Fotografia pałacu po zakończeniu II wojny światowej. [fot. ze strony: muzeumdukla. pl]

W czasie II Wojny światowej pałac został zniszczony. Po odbudowie pałac mieści Muzeum Historyczne. W jego otoczeniu rozmieszczono ekspozycję sprzętu wojskowego – głównie z czasów II wojny światowej.
[ obrazek zewnętrzny ] [ obrazek zewnętrzny ]

[ obrazek zewnętrzny ] [ obrazek zewnętrzny ]

[Suzen]

Przedstawiam kolejne zabytki Dukli, które moim zdaniem warto zobaczyć.

Sanktuarium Św Jana z Dukli - Klasztor OO. Bernardynów.

Po beatyfikacji Jana z Dukli w 1733 r. w środowisku bernardyńskim zrodziła się myśl uczynienia z Dukli drugiego po Lwowie ośrodka kultu Błogosławionego. Powstał zatem projekt założenia w mieście nowego klasztoru.

[ obrazek zewnętrzny ]
Dzięki dobrodziejom już w 1740 r. bernardyni na czele z pierwszym przełożonym Florentynem Chrzanowskim zabrali się do budowy klasztoru i kościoła na nowej placówce. W ciągu trzech lat stanęły w Dukli pierwsze drewniane zabudowania klasztorno-kościelne. 14 października 1742 r. oficjał bielski ks. Franciszek Sobieszczański poświęcił kościół. Arcybiskup lwowski Mikołaj Ignacy Wyżycki podarował nowopowstałemu klasztorowi dukielskiemu w 1743 r. cząstkę relikwii bł. Jana w srebrnym relikwiarzu w kształcie monstrancji.

[ obrazek zewnętrzny ]
Bernardyni w dalszym ciągu starali się o zbieranie funduszy od dobrodziejów na budowę murowanego kościoła pod wezwaniem św. Jana. Prace budowlane rozpoczęli w 1761 roku. Prowadził je przez trzy lata Jan Zaydel, mistrz murarski z Rzeszowa. 13 czerwca 1764 r. oficjał biecki ks. Jan Domański poświęcił świątynię. Koszt budowy dwóch wież i barokowej fasady pokrył w 1772 r. marszałek nadworny, kasztelan krakowski Jerzy August Mniszek, syn Józefa.

[ obrazek zewnętrzny ]
Wyposażenie kościoła stanowiły ozdobne organy sprowadzone w 1767 r. oraz ołtarze, stalle i ławki wykonane w latach 1767-1768 przez rzeszowskich snycerzy: Kazimierza Krementowskiego i Macieja Czyżewskiego. Z odlewni z Preszowa na Słowacji bernardyni sprowadzili do świątyni trzy dzwony w 1769 roku.

[ obrazek zewnętrzny ]
Niestety w 1835 r. na skutek pożaru klasztor i kościół bernardynów dukielskich uległ niemal całkowitej ruinie. Plany rekonstrukcji zniszczonych budowli dał architekt krakowski Karol Knaus (zm. 1904). Czuwał on również nad pracami budowlanymi, które zakończono w 1903 roku.

[ obrazek zewnętrzny ]

[ obrazek zewnętrzny ]
W prezbiterium, powiększonym o chór zakonny, stanęły cztery przyścienne, marmurowe kolumny o złoconych kapitelach/głowicach/. W nawie głównej wmontowano marmurowe pilastry. Artysta malarz Tadeusz Popiel (zm. 1913) wykonał polichromię ścienną. Uwidocznił na niej sceny z życia Patrona kościoła.

[ obrazek zewnętrzny ]
W przedłużeniu prawobocznej nawy głównej bernardyni usytuowali kaplicę poświęconą św. Janowi z Dukli. Jej wystrój pochodzi z początku XX wieku. Dębowy ołtarz do kaplicy wykonał w 1912 r. Józef Maluch z Grodziska. Po wysiedleniu przez władze komunistyczne bernardynów z lwowskiego klasztoru w 1946 r., zakonnicy przewieźli trumienkę z relikwiami Błogosławionego ze Lwowa do klasztoru w Rzeszowie.
W 1974 roku, 6 października trumienka spoczęła w dukielskiej kaplicy.

Przed Klasztorem, przy głównej trasie;
Krzyż Pojednania – dar Dukielszczyzny dla upamiętnienia wizyty Ojca Świętego Jana Pawła II w Dukli oraz
figura Świętego Jana z Dukli kanonizowanego przez Papieża podczas wizyty w czerwcu 1997 roku.

[ obrazek zewnętrzny ]

[ obrazek zewnętrzny ]

[ obrazek zewnętrzny ]

[ obrazek zewnętrzny ]

Kościół parafialny pod wezwaniem św. Marii Magdaleny.

Wzniesiony w latach 1764-1765, w stylu późno barokowym, o dwóch symetrycznych kaplicach eliptycznych z kopułami i wolno stojącą dzwonnicą.
[ obrazek zewnętrzny ]

[ obrazek zewnętrzny ]

[ obrazek zewnętrzny ]

Świątynia posiada niezwykle bogate rokokowe (schyłek baroku) wyposażenie wnętrz. Polichromia na sklepieniu przedstawia sceny z życia i śmierci św. Marii Magdaleny. Na szczególną uwagę w ołtarzu zasługują rzeźby przedstawiające Chrystusa i Marię Magdalenę oraz rzeźby alegoryczne, przedstawiające cztery niewiasty symbolizujące: miłość, nadzieję, wiarę i pokutę, a także piękne tabernakulum. Ambona z rzeźbami czterech ewangelistów. W bocznych kaplicach, na ścianach duże, ozdobne lustra i stacje drogi krzyżowej na lustrach.
W prawej kaplicy grobowiec Marii Amalii z różowego i czarnego marmuru oraz chrzcielnica. W lewej kaplicy na ołtarzu relikwiarz, zawierający relikwie pierwszych rzymskich męczenników.
[ obrazek zewnętrzny ]

W przedsionku grobowiec Franciszka Stadnickiego z czarnego i białego marmuru.
[ obrazek zewnętrzny ]

W podziemiach znajdowały się dawniej krypty grobowe. Kościół był wielokrotnie niszczony, w tym w 1944 roku. Odbudowywany był w pierwszych latach powojennych, w 1954 roku oraz latach 1965-1970, a także konserwowany i odnawiany w ostatnich latach.
[kościół ten dostępny jest do zwiedzania tylko podczas mszy. W pozostałym czasie jest zamknięty]

[Suzen]

Kolejna część opisu miejsc, które warto zobaczyć i zwiedzić.

Pustelnia Św. Jana z Dukli.

Władysław Bełza w przewodniku "Iwonicz i jego okolice" z roku 1885 opisuje Pustelnię św. Jana "Na Puszczy":
Na owej Cergowej, u której podnóża pobudowała się Dukla, a która jest najwyżej wzniesionym punktem panującym ponad całym łańcuchem tutejszych wzgórz, znajdowała się przed 400 laty, głęboko wśród lasów ukryta pieczara, zaśpiżem zwana, pamiętna z pobytu w niej błogosławionego Jana Duklana, który w niej przez kilka lat wiódł pustelniczy i świątobliwy żywot. Dziś w tem samem miejscu stoi schludna kaplica, powierzona straży jakiegoś dobrowolnego anachorety, stuletniego może pustelnika, mieszkającego obok w pokutniczej celi, który powita cię na wstępie słowem bożem; pokaże ci krynicę w której błogosławiony ten mąż gasił pragnienie, i okoliczny las, w którym zbierał dzikie owoce i korzonki na codzienny posiłek; opowie ci żywot tego Świętego; przytoczy cały szereg cudów, aby utwierdzić w tobie wiarę w przedziwną moc i skuteczną ucieczkę pod opiekę Jana Duklana. A wprowadzając cię następnie do kapliczki, uklęknie na stopniu ołtarza i drżącym od starości głosem zanuci dawną pieśń do błogosławionego Jana.

Pustelnia św. Jana z Dukli znajduje się na stromym stoku górskim w miejscu zwanym Zaśpit, w pobliżu miejscowości Trzciana (ok. 2 km od szosy międzynarodowej Dukla-Barwinek, z której dojazd umożliwia wygodna asfaltowa droga). Pustelnia położona jest na polanie leśnej z której roztacza się ładny widok w kierunku masywu Cergowej.
[ obrazek zewnętrzny ]

[ obrazek zewnętrzny ]

[ obrazek zewnętrzny ]

[ obrazek zewnętrzny ]

[ obrazek zewnętrzny ]

Pustelnia została założona w 1769 roku przez oo. Bernardynów z Dukli dzięki fundacji Marii Amelii z Bruhlów Mniszchowej. Wtedy to powstała pierwsza drewniana kaplica, konsekrowana 7 maja 1769 r. Wybudowano tu także pustelniczy erem.
W 1883 r. kościółek na Puszczy wraz z pustelnią uległ pożarowi. Zniszczoną świątynię odbudował właściciel klucza dóbr dukielskich Cezary Męciński. W 1887 r. poświęcił go proboszcz dukielski ks. Jan Chryzostom Zwoliński. Dzięki fundacji syna Cezarego, Adama Męcińskiego w latach 1906 – 1908 bernardyni wybudowali większy, murowany kościół. Projektodawcą oraz kierownikiem jego budowy był bernardyński brat zakonny Kamil Żarnowski (zm. 1946). Dębowy ołtarz neogotycki wykonał Kazimierz Konieczkowski ze Strzyżowa. Poświęcenia nowej świątyni dokonał gwardian dukielski Ambroży Ligas w 1908 r., za pozwoleniem biskupa przemyskiego bł. Sebastiana Józefa Pelczara.
Wnętrze kaplicy zdobi polichromia z 1931 r. malowana przez Władysława Lisowskiego.
[ obrazek zewnętrzny ]

[ obrazek zewnętrzny ]

[ obrazek zewnętrzny ]

[ obrazek zewnętrzny ]

[ obrazek zewnętrzny ]

Poniżej świątyni znajduje się kamienna grota ze źródłem Św Jana. Woda z niego wypływająca, według tradycji przybywających licznych pątników z Polski i zagranicy, przynosi ulgę w wielu dolegliwościach i chorobach.
[ obrazek zewnętrzny ]

[ obrazek zewnętrzny ]

"Umiłować spokój
Wsłuchać się w źródełko
To uwierzyć ciszy
Tu pozostawionej -
Szemrzącej
Uzdrowieniem duszy
Zapachem lasu
Łagodnością ptaków

Kiedy tu powracam
Serce bije świętem
Jak dzwon na odpuście
W sobotę lipcową"

Wacław Turek A. D. 2006

[wiersz, który odpisałam z tablicy wmurowanej w ścianę groty , z której wypływa źródełko]

Obok kościoła znajduje się drewniany domek pustelnika z 1923 roku.
Domek składa się z dwóch pomieszczeń: izby mieszkalnej i małego przedsionka.
[ obrazek zewnętrzny ]

[ obrazek zewnętrzny ]

[ obrazek zewnętrzny ]

[ obrazek zewnętrzny ]

Zdjęcia obrazów wiszących na ścianach pustelni.
[ obrazek zewnętrzny ]

[ obrazek zewnętrzny ]

W pobliżu został wybudowany drewniany dom rekolekcyjny.
W sezonie letnim zamieszkiwany przez Ojca Franciszkanina opiekującego się tym miejscem kultu.
[ obrazek zewnętrzny ]

Pustelnia św. Jana dwukrotnie narażona była na zniszczenie w związku z powstałym osuwiskiem w 1999 i 2002 roku. Obecnie zakończono prace mające na celu zabezpieczenie miejsca przed groźbą następnego osunięcia się stoku i zniszczenia pustelni.
Na zdjęciu teren, poniżej kościoła, który do niedawna porastał gęsty las.
[ obrazek zewnętrzny ]

Msze św. na Pustelni św. Jana odbywają się codziennie w porze letniej (V-X) o godz. 18:00.
W niedzielę i święta o godz. 11:30 i 16:00.